Ad Philip. 1.
Coarctor è duobus, desiderium habens
dissolui, & esse cum Christo .

Aug. medit. cap. 37.
Q Vid faciam miser ego, grauedine
compedis mortalitatis meæ constrictus?
quid faciam?

Naziā. car. de. animæ calam.
Quænam hæc lex? cur me constringunt vincula carnis?
Spiritus & socium tam graue corpus habet?

Aug. in Ps. 78.
Compedes sunt infirmitas & corruptibilitas
corporis, quæ aggrauant animam; ab his
compedibus concupiscebat dissolui Apostolus
& esse cum Christo.

Aug. manu. cap. 8.
Vtinam remissa peccatorum mole, me [quo-
que] vltimum seruorum Christi, iuberet
Diuina pietas, hanc carnis sarcinam depone-
re, vt in suæ Ciuitatis gaudia æterna repau-
sandus transirem!

Naziā carm. de animæ calamit.
Corporeâ nec mole grauis mens vergat ad ima,
Ac velutiplumbi massa profunda petat.

Naziā. in luctu.
Me miserum, caro quem remoratur perfida; cœli
Ad Dominum, cursu dum properante feror!

Naziā. præcep. ad Virgines.
- Echenæidis instar
Quæ velut iniectâ properantem compede puppim
Detinet. -

Naziā. in luctu.
Ah grauibus me solue, Pater supreme, catenis,
Inque Beatorum me trahe sancte choros!

Ambr. de bono mortis, cap. 3.
Soluimur enim hoc nexu animæ, & corporis,
cùm recedimus: vnde & Dauid ait, dirupisti
vincula mea. Mors igitur solutio est animæ &
corporis. Denique & in Apostolo docuimus
lectum; dissolui & cum Christo esse multo
melius. Solutio autem ista, quid aliud agit,
nisi vt corpus resoluatur & quiescat; anima
autem conuertatur in requiem suam, & sit
libera, quæ si pia est cum Christo futura sit?
Quid igitur in hac vitâ aliud iusti agunt, nisi
vt exuant se huius corporis contagionibus,
quæ velut vincula nos ligant, & se ab his mo-
lestijs separare contendant, renuncient volu-
ptatibus atquæ luxuriæ, fugiant flammas li-
bidinum?

Greg. lib. 4. moral. cap. 40.
Iustos enim quamuis nullus desideriorum
carnalium tumultus possideat; duris tamen
vinculis eos in hâc vitâ positos, suæ molestia
corruptionis ligat: scriptum quippe est: Cor-
pus quod corrumpitur aggrauat animā. Eo itaque
ipso quo adhuc mortales sunt, corruptionis
suæ pondere grauantur, & astricti molestiâ vincti
sunt, quia in illâ adhuc libertate vitæ incorru-
ptibilis non exurgunt. An non duro molestiæ
vinculo ligantur, quorum nimirum mens, sine
labore, in ignorātiâ soluitur, & non nisi cum
studio laboris eruditur? quæ coacta erigitur,
libens iacet, ab infimis vix leuatur, & tamen
eleuata protinus labitur semetipsam laborio-
sè vincendo, superna conspicit sed reuerbe-
rata. An non duro molestiæ vinculo ligan-
tur, quos cùm accensus spiritus ad sinum pa-
cis intimæ pleno desiderio pertrahat, feruen-
te certamine, caro perturbat? Quibus exce-
ptis etiam ea vincula sustinent, quæ grauis ex-
teriùs necessitas astringit; esurire quippe siti-
re, lassescere, vincula corruptionis sunt, quæ
scilicet solui nequeunt, nisi cùm in illam im-
mortalitatis gloriam, nostra mortalitas per-
mutatur.

Idem cap. sequent.
Sed cùm corruptibili carne exuimur, qua-
si ab his, quibus nunc astringimur, molestiæ
vinculis relaxamur. Præsentari namque iam
Deo cupimus, sed adhuc mortalis corporis
obligatione præpedimur. Iure ergo vincti di-
cimur. quia adhuc incessum nostri desiderij, ad
Deum liberum non habemus. vnde bene Paullus
æterna desiderans, sed tamen adhuc corru-
ptionis suæ sarcinam portans, vinctus clamat:
Cupio dissolui, & esse cum Christo ; dissolui e-
nim non quæreret, nisi se procul dubio vin-
ctum videret. Hæc autem vincula, quia certissi-
mè rumpenda in resurrectione conspexerat,
iam quasi rupta gaudebat Propheta cùm di-
ceret: Dirupisti vincula mea, tibi sacrificabo ho-
stiam laudis.

Ambr. lib. de bono mort. cap. 2.
[Sic] Simeon se dimitti postulabat à Do-
mino, quasi à vinculis quibusdam ad liberta-

tem festinaret. Sunt enim velut vincula quædam
corporis huius, & quod grauius est vincula tē-
tationum, quæ nos alligant & ad iniuriam captiui-
tatis astringunt quâdam lege peccati. Quid
igitur tantopere istam vitam desideramus in
quâ, quanto diutiùs quis fuerit, tanto maiore
oneratur sarcinâ peccatorum? vnde Iacob di-
xit: dies annorum vitæ meæ, centum triginta, mini-
mi & mali; non quia dies mali, sed quia nobis
accessu dierum, malitiæ incrementa accu-
mulantur.
Nullus enim dies sine nostro peccato præ-
terit: vnde egregiè Apostolus ait: mihi viuere
Christvs est, & mori lucrum; aliud ad neces-
sitatem vitæ referens, aliud ad mortis vtilita-
tem. Et addidit. Dissolui enim & esse cum Chri-
sto multo melius; permanere autem in carne ma-
gis necessarium propter vos.

Chrys. ser. de pœnit.
Sed sicut auceps auium aut visco aut reti in
grano aliquo captum, tenet passerem, & manu
suâ subtilissimo funiculo ligatum retinet, & quasi
dimittens laxum de manu suâ; dat ei liberam
volandi potestatem; at ille auidus ad volan-
dum, elapsumq; se putans, alacer altiora ap-
petit; sed iste summum funiculum tenens, re-
stringit eum cùm volauerit, & ad se trahit ab
spe volandi & viuendi deceptum; ita & dia-
bolus versutus venator & per spiritum præ-
sumptionis, laqueo suo deceptum implicat
hominem. Qui semel hæserit, vult quidem
ab eo euelli, sed vinculum velox venator te-
nens, reuocat captum semel in laqueo & re-
uolutum premit.

Idem homil. 55. ad pop. Antio.
Quousque [ergo] hîc erimus affixi? adhæ-
simus terræ tamquam vermes, in cœno vo-
lutamur: corpus de terrâ nobis Deus contu-
lit, vt ipsum & in cœlum reuehamus, non vt
animam per ipsum ad terram detrahamus. Ter-
renum est, sed si velimus efficitur cœleste?
trahe te ipsum ad illum, qui te sursum tollit.
pondere quodam vetustatis grauaris.

Naziā ad animam.
Erige te mea mens, capiant te obliuia mundi,
Nec trahat in vitium te male-blanda caro.

Bonau. cap. 1. solilo.
Eia dulcissime Iesv , transfige saluberri-
mo vulnere amoris tui medullas animæ
meæ, vt verè ardeat, langueat & liquefiat, &
solo tuo desiderio deficiat, cupiat dissolui & esse
tecum. Te solum semper esuriat, panem vitæ
cœlestis, qui de cœlo descendisti! te siriat
fontem vitæ, fontem æterni luminis, torren-
tem veræ voluptatis, te semper ambiat, te
quærat, teque inueniat, in te dulciter re-
quiescat!