[blanco]

Lijden, al-eer verblijden.

Ick sprack lest met mijn lief, ter wijl sy sat en naeyde,
Ick steld' haer voor mijn smert, hoort doch, hoe sy my paeyde,
Let eens, op 't geen ick doe, (sprack sy) merckt hoe't al gaet,
Eerst maeckt de naeld' een gat, dat stopt daer na den draet.
Die, mits hem treft de wond', stracx sijn gheweer laet vallen,
En roupt om bus en salf, dient niet aen Venus wallen.
De min heeft wat ghemeens met Mars, al is hy stuer.
Niet soets en heeft yet soets, dan na voorgaende suer.

II.76 ↓

[blanco]

II.77 ↓

Oordeelt niet, off 't eynde siet.

Soo daer een plompaert quaem, en sagh dees nette dieren
Met constich naelde-werck het linnen douck vercieren,
Hy souder stracx in slaen sijn zouteloosen beck,
En roupen overluyt; ghewis de meyt is geck.
Want meynt, nadien hy maer alleen siet op het steken,
Niet op den draet die volght, dat sy den douck wil breken.
Elck die van schamper jock sijn saken wil bevrien,
Een half-voltrocken werck laet aen gheen gecken sien.

III.76 ↓

[blanco]

III.77 ↓

2 CORINTH. 7. 10.
De droefheyt die na God is, werckt vreese ter salicheyt.

Het schijnt dat een die naeyt het linnen doeck wil breken,
Maer maeckt de naeld' een gat, den draet vervult de steken;
Des naeldes scherpe punt (t'is waer) en maeckt gheen naet,
Maer opent even-wel den deur-ganck van den draet.
Den schrick in ons ghemoet, het beven onser sinnen,
Al ist den gheest niet selfs, het gheeft daer van t'beginnen;
En opent ons den wegh die ons daer henen leyt:
Vrees weder-baert ons niet, maer t'hart daer toe bereyt.

Back to top ↑